ମଣିଷର ଅସହାୟତାର ଫାଇଦା ନିଏ ଶୋଷକ । ତା’ ପାଖରେ ପ୍ରତିବାଦ ନାହିଁ କି ସାଧାରଣ ମଣିଷ ପାଇଁ ସମ୍ବେଦନା ନାହିଁ । ସେ କେବଳ ନିଜର ଆସୁରିକ ପ୍ରବୃତ୍ତି ଓ ଅର୍ଥଲିପ୍ସାକୁ ଚରିତାର୍ଥ କରିଜାଣେ । ସାଧାରଣ ମଣିଷର ଅଭାବ ଏବଂ କିଂକର୍ତ୍ତବ୍ୟବିମୂଢ଼ତାର ଫାଇଦା ନିଏ । ଭଲ ପାଇବା, ଅସହାୟତାର ହାତ ଲମ୍ବାଇବା ଓ ମାନବିକପଣିଆର ସାମାନ୍ୟ ଗୁଣ ତାଠାରେ ଦୁର୍ଲଭ । ସମାଜକୁ ଶୋଷଣ କରି ଏମାନେ ନିଜର ବପୁକୁ ପରିପୁଷ୍ଟ କରନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ପୁଷ୍ଟ କରିବାକୁ ବଳି ପଡ଼ିଯାନ୍ତି ଅଭାବୀମଣିଷ । ଖଟିଖିଆ ମଣିଷର ସ୍ୱପ୍ନ ନାହିଁ କି ଭବିଷ୍ୟତ ଜୀବନ ପାଇଁ ସମ୍ଭାବନା ନାହିଁ । ସେମାନେ କୂର୍ମ ପରି କେବଳ ଖଟିବେ ଏବଂ ତାର ଫାଇଦା ଉଠାଇବେ ଏହି ଛାରପୋକମାନେ । ସୁଦାମ, ରାଧୁମାନେ ସେହି ବଳିର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଆହୁତି । ଯେଉଁଦିନ ସୁଦାମକୁ ଜମିଦାର ପୁଅ କହିଲା, “ଖଜଣା ଦେଇ ନ ପାରିବୁ ତ ତୋ ଭାରିଜାକୁ ଦେ” ସେ ଦିନ ତା’ ହାତମୁଠା ଶକ୍ତ ହୋଇଥିଲେ ହେଁ ପୁଲିସର ବେତ, ଜେଲଖାନା ଓ ଫାଶୀକାଠର ଭୟ ତାକୁ ନିବୃତ୍ତ କରିଥିଲା । ଗୋଟିଏ ଅଭିମାନରେ ଦିନୁ ସାହୁ ପାଖରେ ଜମିବାଡ଼ି, ଘରଦ୍ୱାର ବନ୍ଧା ଦେଇ ଜମିଦାର ଖଜଣା ପରିଶୋଧ କରିଦେଲା ଓ ଛଳଛଳ, ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ଥିବା ପତ୍ନୀ ଯମୁନାକୁ ଛାଡ଼ି କଲିକତା ଆସିଥିଲା କୁଲିକାମ କରି ଅର୍ଜିତ ଅର୍ଥରେ ସମ୍ପତ୍ତି ମୁକୁଳାଇବାକୁ । ସେ ଜାଣି ନଥିଲା ଯେ, ଯାହା ଥରେ ସାହୁକାର ହାତକୁ ଯାଏ, ତାହା ଆଉ ଫେରେ ନାହିଁ । ବେମାରରେ ରୋଜଗାର ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଗଲା, ଗାଁରେ ପତ୍ନୀର ଖବର ରଖିବାକୁ ତର ନାହିଁ । ସେ ଦିନ ଗାଁରୁ ଆସିଥିବା ରାଧୁଠାରୁ ଖବର ପାଏ, ସାହୁକାର ତା’ର ଜମିବାଡ଼ି ନେଇଯାଇଛି ଏବଂ ଅଭାବରେ ପଡ଼ି ପତ୍ନୀ ଯମୁନା ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗରେ ଫେରାର୍ । ସୁଦାମର ଜଡ଼ ଦେହରେ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା । ଆଜି ହପ୍ତାତ ମିଳିଛି । ଶରୀର ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଇବାକୁ ପଡ଼ିବ । ସୁଦାମ ନିଜ ଦେହ ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଇବାକୁ ଯାହା ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଛି ସେ କିଏ ଏବଂ ସୁଦାମର ସେତେବେଳର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା କଣ ହୋଇଛି ଜାଣିବା ପାଇଁ ଶୁଣନ୍ତୁ ଏହି ‘ହାତୁଡ଼ି ଓ ଦା’ ଗଳ୍ପ ।